ΟΙ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΞΥΣΤΡΕΣ

Οι πλαστικές ξύστρες χρειάζονταν προσοχή.Όταν έπεφταν από το θρανίο κινδύνευαν να ραγίσουν ή να σπάσουν τέλλια.Γι αυτό επρεπε να προσέχεις.Περισσότερο της διπλανής σου.Τότε στα πρώτα χρόνια του Δημοτικού συνηθιζόταν να έχεις διπλανή για να σε συμμαζεύει να μην μιλάς.Έλα όμως που οι κορούδες ήθελαν τα λιγοστά τους σχολικά εις αρτίαν κατάστασην.
Πως τώρα να συμμαζέψεις την κινητικήν αγωγήν της χωράφας και των ποταμών τζιαι να ποφέφκεις να μεν ρίφκεις χαμέ τις ξένες ξύστρες ,να ...μεν λερώνεις τις όμορφες ρίγες ,να μεν σου πέφτουν τα ξύσματα στα ολοκάθαρα τετράδια της ντελικάτης διπλανής σου.Οι καταγγελίες και οι ενημερώσεις καραδοκούσαν.....
Αν έριφκες ξένην κασεττίναν χαμέ ,αν εκατάλιας το καλόν σβηστυριν το μυρωδικόν
είσιες πελάες.Εν το συζήτούμεν για το μαντηλάκιν της κορούς αν κατά λάθος το εκούντας χαμε.Αυτά μέχρι το 1974.....
Εις την ιστορικήν διαλογήν του Οκτωβρίου
οδηγήθειν εις τάξην προτίστως προσφυγικήν και με τύπους λαίκους.Παρά τας εναντίους βεβαιώσεις μάλλον παρά το άριστόν της επιδόσεως εκρίθειν μάλλον χωρικός και εξ οικογενείας όχι τοσούτον προοδευτικής και ακολουθούσας την πεπατημένην δουλοπρέπειαν
Έτσι εγλυτωσα από την αυτοφοβήν προσοχήν
τις έννοιες για τις ξύστρες και τα λοιπά.Ακολούθησα πλέον την οδόν των προσφύγων και της αξέστου ολίγον φτωχολογιάς .Έμεινα μιαν ζωήν αντικατοχικός αλητάκιν της παράδοσης και βεβαίως επορεύθειν παιδιόθεν ως μη έχων τας αναγκαίας καλάς κοινωνικάς συστάσεις
τα πρέποντα πιστοποιητικά φρονημάτων και
αστικής καταγωγής.Υιός θερμαστη και εργάτριας.Βλαστός της Λαόνας.Έμεινα ελευθερος από τους συστηνοντας τα καλά παιδιά.Έσιει σαν την ελευθερίαν.....
Τζιας με κουμαντάρεις ακόμα τες ξύστρες σου
Τουλάιστον έμεινες νάκκον ο Γιαννάκης της χωράφας που αγάπαν την Κύπρον του πολλά
τον Θεόδωρον Κολοκοτρώνη την Εκκλησιαν του Άη Γιάννη του Ελεήμονα τη Δρούσιαν του τζιαι τους πρωτινούς της τα σουβλάκια του Φύτου τζιαι του γέρου του Πράσινου.
Έμεινες με τη φτωσιηκήνσου αγάπην τζιαι τα κοπελλούθκια της Τζιερύνιας του Βαρωσιού
της Μόρφου μα προπαντός τους Καρπασίτες τζιαι τα φτωχολεμεσιανούθκια της Τροόδους.
Μαζίν τους πελα σέλα στις μονάδες ανεπιθυμήτων στο Λήδρα Πάλας στες εκκλησιές των ουτιδανών .Ήντα να κάμουμέν
αγάπην είχαμεν που ανωρίς εις τον Παπαδιαμάντην.Τζιαι τζειντην γλώσσσαν την Ομηρικήν
Έλα να παμεν τζει
τζει στα βουνά τ'Ακάμα......

ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ

Χρονια τώρα Παναγιά μου
δεν σε είχα στην καρδά μου
Χρόνια μόνος κι ορφανός
στον κόσμο φτωχ'ος κι ερημικός
...

Ελα τώρα να σκεπάσεις
την πληγωμένη μου καρδιά
Φώτισε τις περιστάσεις
το βάρος και την μοναξιά
Χρόνια τώρα Παναγιά μου
λίκνόν και παρηγοριά μου

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΗ

Στο Δημοτικό Σχολείο του Χαράκη το ένδοξον εβδομον της πόλεως που δώρισε παίκτες εις τας εθνικάς ομάδας της νήσου υπήρχεν η αντίληψη ότι η πτώσις του μολυφκιού από το ηρανίον χαμέ εις το πάτωμαν της τάξης με τις ωραίες μαρμαρίνες ήτο μικρά η μεγάλη καταστροφή διότι εσπάζαν οι μούττες που μέσα τζιαι όσον τζιαι αν εξυζες μούττη γερήν εθθα γεράτιζες.Έτσι ελαλούσαν τζιαι οι μεγάλοι τζιαι οι κορούες της τάξης τζιαι η Κλειώ που ήταν πολλα προκομμένη τζιαι η Μαρία Ιωάννου που ήταν τ...ζιαι γειτόνισσα μου ,μαθήτριες άριστες και όντως προκομμένες.
Εις την ως άνω αντίληψήν υπήρχεν μία βάση ελαλούσαν οι γειτόνοι μου της χωράφας αλλά
για τσ μολύφκια τσεκοσλοβακίας οχι για τα άλλα τα καλά.Πάντως εν γεγονός πως εγλέπαμεν τα πράματά μας αλλά εμοιραζούμαστεν τα τζιόλας εκτός που μίαν μικρήν μειονότητάν που ούτε ετόλμας να τους ηζητήσεις διότι εσαζασε καλά διά της αρνήσεως.....
Ευτυχώς η κυρία Αγνή η χαρισματική δασκάλα μας της Α και Β τάξεως είχεν παρακαταθήκην μολυβιών και εις έκτακτον περίστασην μας έδιδεν και έτσι εμπόρούσαμεν να γραφούμεν και οι ανήκοντες εις την ομάδαν των ασυστάριστων αμελών ή πτωχών......
Εις την Κυρίαν Αγνήν χρεωστώ την στέρεαν μύησην εις την γραφήν και την τελειοποιήσην της αναγνώσεως και την συμπλήρωσήν της διδαχής του πατέρα μου ο οποίος μου εγνώρισε τον Μίμην και την Λόλαν εν έτος προ της εισόδου μου εις την θρυλικήν πρώτην τάξην της Κυρίας Αγνής όπου έμαθα και όλην την πορείαν του Χριστού μας εις την γην και τον βίον του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Έπίσης έμαθα να αγαπώ την πατρίδαν μου μικρήν και μεγάλην και την ελληνικήν σημαίαν.Όλα αυτά εις την Α και Β τάξη προ της τραγικής εισβολής. Ύστερις αναγκασαν την να μας ποχωριστεί τους μισους τζιαι κόμα εχω το παράπονο που έκοψα μες την ομάδαν
των αποχωρούντων.Τον πρώτον τζιαιρόν εγυρευκά τον αίτιον ποιος ήτουν.Υστερις εκατάλαβα πως προνοία Κυρίου εκατατάχθειν εις τους αναπληρωματικους .Έφυά αναγκαστικά που την ασφάλειαν της αγκάλης της άριστης δασκάλας μου τζιαι εισήλθα εις βιόν μαθητικόν περιπετειώδη και μαχητικόν προς επιβίωσην και προσαρμογήν.Ούλλα οκιον εθέλαν αγώναν πότε λλίον πότε πολλήν.Δίχα να το θέλουμεν εγινημάν ασσέν τζιαι αναπληρωματικοί μονομάχοι......

ΝΙΚΟΛΑΣ ΝΙΚΟΤΣΑΡΑΣ

Να πω πως εν μου λείπει εν ψέμα μου.Ένωθά τον σαν τον δεύτερον αρφόν μου.Πολλά πρωινά εμεγάλωνεν μαζίν μας μες την αγκάλην της μάνας μου έκαμνεν κάτι ομορφκιές.Έρκετουν η θεία η Λέλλα να τον πκιάει εποσιερέταν μας με φιλιά.Εμεγαλώναμεν μιαν γειτονιάν ούλλοι οι συγγενεις αγαπημένοι μα ο Νικόλας ήταν θκυο φορές δικός μας.Άμαν εστρούθωσεν επαιζεν πολλά με τον αρφόν μου το Χρίστον.Ήξερεν πως το σπίτιν μας ήταν το δεύτερον του σπίτιν εις τη Λεμεσόν..
Άμαν εδιορίστηκα δασκαλούιν στ...η γειτονιάν μας έρεσσεν με το ποδήλατον με τον φίλον του τον Σταυρινίδην .Έκαμνα Γυμναστικήν τους μιτσιους στην αυλήν.Εφώναζέν μου όπως φωνάζει ένας αρφός του μιαλληττερου του αρφου ΓΙΑΝΝΝΑΚΗ τζιαι σιερεταν με με τζην το χαμογελόν του το γρουσόν τζιαι επετάλλιζεν η καρκιά η ψυσιή μου.
Ήμουν σιούρος πως ήτουν να προκόψει.Προκομμένος που τα μικράτα του καλοαναγιωμένος νουσιμός χαρούμενός.Ούλλοι αγαπούσαν τον εις την γειτονιάν εις το χωρκόν
Αγάπαν τον τζιαι ο τζιύρης μου πολλά Άμαν εμεγάλωσεν κάποτε εμπαινεν σπίτιν αξξηππα.Εχαμογέλαν ελάλεν ήρτα να σας δω γελόντα τζιαι ο πατέρας μου εγέλαν σσιλλιά χαμόγελαΕλάλεν του Κάτσε Νικόλα μου να φάμεν .Ήταν περήφανός για τουντο γιούιν που ταν γιεμαν του που την μερκάν της μάνας του της Αννέζους.
Πόσα να γράψω να ιστορήσω.Κλάμοντα τα γράφω.Η θεία η Λέλλα ο θείος ο Πάμπός ήταν οι νούννοι της αρφής μου της Αννας.Μαζίν εζήσαμεν στου Χαράκη. Αβιαστα έγινεν οΝικόλας κομμάτιν της ετρυτερης μας οικογένειας.Κομμάτιν της καρκιάς που ταν Δδογσιώτική τζι αγάπαν πολλά.
Ήταν λίαν αγαπητός που τους φίλους του.Άνθρωπος καλλιεργημένος με ευρυτερα ενδιαφέροντα.Ενάρετός καλός.Είσιεν τα σιήλια τα γρουσα τζιαι μαλαματικά ακόμα.Το Νικοτσαρας ετέρκαζεν του για επίθετόν ήτουν λεβέντης σαν το Νικοτσάραν τον ήρωάν των ελληνικών βουνών.Η χάρη του πολλή αφουτουν που γένος ιερατικόν.Ο προπάππος του ο παπάς της Δρούσιας ήτουν όσιον πλάσμαν .....
Να πω εν τον επίσκασα εν μου λείπει .Αγάπησαν τον που καρκιάς που τον τζιαιρόν που μουν εις την γειτονιάν μιτσης
Μαζιν εμεγαλώσαμεν είχα κρυφόν καμάριν αμαν εμαθθεννά τις προκοπάες του

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΒΑΛΙΤΣΑ Η ΠΑΛΑΣΚΑ

Εν συντομία το ζήτημα βαλίτσα ή παλάσκα του Δημοτικού Σχολείου ήτο απλόν και λυμένον.Εγωράζαν σου μιαν το 1972 αν μεν εβρίσκαν καμμιάν παροπλισμένην που κανέναν γείτοναν ή κανέναν συγγενήν.Ελαλούσαν σου εττεμπισιάζαν σε να την ηγλέπεις σαν τα μμάθκια σου.Αν εκακοπάθθενεν επηεννεν κανέναν καλοτζιαίριν εξπρες στον σκαρπάρην για ππατσάρισμάν Εφέρναν σου την πίσω τζιαι ελαλούσαν σου πως εγένειν τζιενούσρκα.
Αν εφκαλλές το Δημοτικόν με θκυο βαλίτσες
εν ήσουν τζιαι τέλλιά οικονόμο...ς.
Για κασεττίνα εν το συζητούμεν .Μιά με την Κύπρον έξω για έξη έτη.Αυστηρές οδηγίες που παντου να μεν παίζεις με το φερμουάρ της.
Για στολήν επίσημήν τα πράματα ήταν δύσκολά Ο,τι είσιες εφόρες από το 1972 ως το 1978.Κάποιοι είχαν .Οι περίτου ιδιαίτερα μετά την εισβολήν ήταν απλώς ευπρεπως ενδεδυμένοι.Τα κορίτσια επροσπαθούσαν να φορούν ποθκιάν.
Πολλοι εξ ημών μέχρι και σήμερα δεν εχουμεν εξοικιωθει με την διαδικασία αγοράς καινούριών ενδυμάτων.Για χρόνια ήταν κάτι σπάνιο μακρινό για μας.Α Παναγία μου ελέρωσες το σακκούιν που σου έδωσεν ο ανοψιος αμαν τζιαι εμιτσιανεν του.
Εν τούτον που εφόρεν τζιαι ο θκειος μου;

ΣΤΟ ΚΕΠΒ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ

Οι ιστορίες της στρατιωτικής θητείας είναι γεγονός πως δεν είναι συχνά ελκυστικές στον γυναικείο πληθυσμό γιατί παρατραβούν και κλέβουν χρόνο απεριόριστο από ποικίλες συνάξεις απομονώνουν τους άρρενες και καμμιά φορά εξανθρωπίζουν και τους πιο δύσκολούς και σκληρούς ανθρώπους.Όταν ο συγκεκριμένος άνθρωπός υπήρξε σειράς σου έστώ και για δεκαπέντε μέρες.......
Κατατάγηκα με τον Σίμο τον ντράμερ στο ΚΕΝ Λεμεσού αν δεν με απατά η μνήμη μου στις 16 Ιουλίου του 1984.Επιλέγηκά μετά ...από επτά μέρες Πυροβολικό ανευ μέσου και μετεφέρθειν την επομένη στην Αθαλάσσα.Εκει λόγω σοβαρών δυσκολίων στη δευτέρη επιλογή στη Λεμέσον λόγω πλησμονής ευνιοκρατίας κόλλησαν τα πράματα και γι αυτό για είκοσι περίπου μέρες
ζήσαμε έξι νεοσύλλεκτοι με τρεις λοχίες
στον Γ ουλαμο της Β Πυροβολαρχίας .Αναμεσα τους ο μακαριστος Μαυρομουστάκης από το Γ Γυμνάσιο και ο Πάρης ο καλός φίλος άρχοντας από τον Αή Γιάννη φίλός τών πάίδικών μου φίλων αδερφων Οδυσσέως.Αναμεσα στους λοχίες μας ξεχώριζε ο Στυλιανού Στέλιος ένας ρωμαλέος της Λεμεσού κοντογειτονίτης μας που μας προσεχέ παρά την αυστηρότητά του στην εκπαίδευση.Σειρά 64 Β θα απόλυόταν μόλις τελειώνε η εκπαίδευση και φτάνναμε στο σκληροτράχηλό τότε στρατόπεδό της Ασγάτας.
Ένα απόγευμά στην Αθαλάσσα ένας ημερήσιος περιπολάρχής θα άλλαζε τη ζωή μου όυταν θα με ρωτούσε :Είσαι ο Πεγειώτης Νεόφυτός.Επέρασες στην Ακαδημίαν εφκήκαν τα αποτελέσματα.Έχουντα στην Β Πυροβολαρχία στον Α ουλαμόν.Έφύα βουρητός εμπήκα στον θάλαμον επαραμέρησα τους σειράες μου είδα την εφημερίδαν.Όντως επέρασα δάσκαλός μαζί με άλλά επτα παιδια του Αθηναιδείου.Οκτώ στους πενήντα παγκυπρίως .Τι σκολείον ήταν ...Ύστερα όταν τα είδα με την ησυχία μου την νύχτα έκαμά κρυφές χαρές Το σκολείο μου εσάρωνεν τις θέσεις Ήταν όντως ευλογημένον.Σχολείον της Παντάνασσας που να χάσει...

ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφεις.
Ένας ρωμαλέος και ευγενής Κυπριώτης.Μια γραφίδα ακαταπόνητη
συστηματική και με ζώσα σοφία.
Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα και με αγαπούσε πατρικά και ανιδιότελως.Χαιρόμουν να τον διαβάζω στις Κριτικές του παρεμβάσεις.Ορθως το παρακάτω κείμενο αναλύει την προσφορά του.Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου
καταθέτει τίμιον λόγον και έπαινό....
Απο ψες μου λείπει.Ήταν ένα αγκωνάρι
για τον Ελληνισμό.
Δείτε περισσότερα

ΕΣΤΙΑΚΑ νέα: Παράσημο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής ΚΥΠΡΟΥ εις τον κ. Νικόλαον Βασιλειάδην

Οι δημοσιευμένες απόψεις και ειδήσεις, εκφράζουν μόνο την συντακτική της ομάδα, και κανέναν άλλον.

estiakanea.blogspot.com|Από "ΕΣΤΙΑΚΑ νέα"

ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΕΠΟ

Τα τσεκοσλοβακικά παπούτσια σέπο ήταν τα αθλητικά της φτωχολογιάς στην γειτονιά μας και την Κύπρο ολόκληρη.Πολλοί τα είχαν για παπούτσια κανόνικά όλο το χειμώνα και αργά αργά επαιρνάν ένα γκριζοκαφέ χρώμα.
Υπήρχαν και τα μαύρα ποδοσφαιρικά παπούτσια σέπο αλλά αυτά ήταν ακριβότερα.
Όλοι οι συλλόγοι του Αγροτικού είχαν δεκαέξι ζευγάρια από αυτά.Θα έπρεπε να εχεις μεγάλο ευεργέτη για να αφήνεις τους παίκτες να τα πέρνούν σπίτι.
Ακόμα και μεγάλες ομάδες περνούσαν με αυτά τα εργό...χειρα Τσεκοσλοβακίας.
Τα ασπροπάπουτσα Σέπο ήταν στο κάτω ράφι στο 8ο Συνεργατικό του Κυρίου Λέαντρου απέναντι από το δωμάτιο των ζυγαριών και των ελιών λοξως αριστερα από το ψυγείο βιτρίνα με τις μουρτατέλλες συσκευασίας.
Εδώ ήτο ο μόνος χώρος που είχες ελευθερία να δεις να διαλέξεις φλι φλό στην κάσιαν κατώ από τα ράφια .Τα φλι φλο ήταν μέσα σε διάφανο σακκούλλι κλεισμένο με εκεινα τα επιστρωμένα μικροτελλάκια.Μπορούσες να τα περιεργαστεις. Ύστερα μπορούσσς να επικεντρωθεις στον πρώτον πατόν να αννοίξεις τις χαρτκασιούες των άσπρων σέπο νούμερόν 33 να δεις την πλάγιαν ραφίν αν ήτουν καλή την ασπροσολαν που ήξερες ότι εχλιαζεν εντυπωσιακά μμπας τζιαι έσιει
κανέναν κτάρμαν κανέναν ναίπιν τζιαι παν τα σελίνια τζιερεμε ππαράς......
Πάντως τα σέπο της μάππας ήταν αθάνατα σαν τις μοτόρες ΜΖ.....
Έτσι ελαλούσαν σε ούλλους τους συλλόγους της ελεύθερης Κύπρου τον σιειμόναν του 1973
Ετσι ελάλεν και ο κύριος Πανίκος του Αντρέα
Χριστοφίδη στις απογευματινές προπονήσεις την Ανοιξην του 1974.
Μόνον αμαν είμαστεν μόνοι μας ελαλούσαν οι παίκτες.Μεν ακούεις κουβέντες .Τα πούμα εν τα άλφα ρομέο με ττάππους τζιαι τα ατίτας της μάππας τα μαύρα εν τα μέρσεντες σπορτ
των εφτα γηπέδων
Παντώς εμεις τζιαι Σέπο να ειχαμεν ήταν να μαστεν βασιλιάες Μα που όμως.
Εισαι μιτσης ακόμα.Λου να παεις Γυμνασιον θωρούμεν
Πάντως έναν τζιαιρόν επίστευκα πως τα σέπο εβουρούσαν μόνα τους ετριπλάραν μόνα τους
τζιαι τα ατίτας πως είχαν μηχανούαν για σέντρες πάνω τους