Ο ΑΠΑΡ ΟΤΣΙΑΚΚΟΣ Ο ΜΟΝΑΣΤΕΡΟΣ

Είχαμεν πάντα την έννοιαν τους .Ήταν το τμήμαν ΑΠΑΡ που εθκιάν τις ακριβεις θέσεις των εισβολέων.Πόσες φορές μας εσώσαν .Ήταν τζιαι πίσω τα πυροβόλα όσα εμείναν τζιαι εσυναχτήκαν κάπου πριν τη Ζώθκιαν προς Λευκωσίαν.Κάποτε έκαμνα τους τον μεσαίον για να ακούεί καλά η μονάδα βολής να μας σώσει.
Τούτοι οι παρατηρητές του Πυροβολικού εφεύκαν πάντα τελευταίοι.Έτσι το είχαν .Ήταν η εκπαίδευσή τους ,η ευελιξία τους.Εν εκαταλαβα ποττέ μου τουτον το συνηθειόν τους ούτε τζιαι ...πως τες πκιο πολλές φορες εγλυτώναν τζιαι εβρίσκαν κάλυψην τζιαι αρκέφκαν οδηγίες για βολές τζιαι διορθώσεις τζιαμε που ελάλες πάει εχάθημαν.Εμείναμεν μόνοι μας.
Στο τέλος της Δεύτερής Εισβολής εχάσαμεν τους τελευταίες στιγμές πριν την τυπικήν κατάπαυσην του πυρός.Τυπικήν γιατι ωστον Σεπτέβρην είχαμεν επεισόδεια πυροβολισμούς.
Αρώτουν τζιει αρώτουν δα ήτουν χασιμιοι τζιαι οι τρείς.Ο οδηγός, ένας ραλλιστας, πρωτος στους ελιγμούς.Ο λοχίας με το πρεν που τους εκάλυφκεν στα δύσκολά..Τζιαι ο Ανθυπολοχαγος ο λεβέντης ο σωτήρας μας.
Μιαν νύχταν που μουν μανηχός μου εις την Αθήνα το εβδομήντα εφτά καρτζιν σχεδόν που τον Αγνωστον Στρατιώτην ακούω μιαν φωνήν πόξω πόναν ταβερνείον ."Εγγυτερον λαλώ σου σε διαβιβαστή, πεζικάριε τζιαι διαβιβαστω γλήορα αδέρφιν πέρκει γλυτώσουμεν τους κοσπέντε της τριαντα δύο που υποχωρούν.Εν κρίμαν σειρα να χαθούν τα λιονταρκα του Κοτζακαγια."
Εδείκλησα κατα τζει. Ήταν ο μονάστερος, ο τσιάκκος ,ο σειράς μου, ο Παρατηρητής μας.
Μα εγλύτωσες σειρά;
Εγλύτωσαμέν τζιαι εμείναμεν τζιαι τριχρονήτες..σειρούιν μου......
Επκιαν με μες τες αγκάλες του τζιαι εν με εχάμναν.
Ελούστηκα των δαρκών...
Τζιεινος επαραμίλαν . "Εγλυτωσεν μας η Αγιά Βαρβάρα.Εν έπαιξεν το βλήμμα του όλμου.
Α τον λεβεντην τον διαβιβαστην πον ετζοιμάτουν με μέραν με νύχταν.Εγυρευκασας ρε κοπέλλια του θκυο πενήντα έξι..."
Εγυρευκα σας....

ΕΝΑΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΟΥΝΑ Τ ΑΚΑΜΑ

Ήρτεν τζιαι με ήβρεν στο Οδόφραγμα.Ήταν βράδυ.Είπα το στον Πάμπο τον Χαριλάου, πρόεδρο της ΣΕΦΕΚ τότε και ηγέτη εκείνης της πολύμηνής εξέγερσης. Εμηνυσα το νομίζω τζιαι του Γιάγκου ίσως τζιαι του Σπύρου, της Νίκης τζιαι του Κύπρου.Να μεν νομίζουν πως με εσύναξεν η Αστυνομία ως ταραχοποιόν.Ήρτεν ο πατέρας μου είπα τους.Ήταν η μόνη νύχτα που θα έλειπα.
Πήγαμε στου Ορφέα και κάτσαμε μόνοι να τα πούμε.Ήταν σοβαρός.Κάθως δειπνούσαμε άρχισε για πρώτη φορά να μου μιλά με λεπτομέρειες για τα χρόνια της εθνικής του μετοχής στην Οδόν Ελευθερίας ή Θανάτου. Ύστερα για την εμφύλια άναντρη δολοφονία των δύο του συντρόφων.Τον κλυδωνισμό και την απόφαση του να αρνηθεί το δρόμο της βίας.Αυτός που ήξερα καλά πως μπορούσε ως σαμποτέρ να τινάξει στον αέρα ποικίλα.Αυτός που μετακινούσε κατα την μαρτυρία του Κουζουπή του ομαδάρχη του με απόλυτη ψυχραιμία χειροβομβίδες μες τους κλοιούς
κρατώντας σφιχτα το καλάθι....
Άναψε τσιγάρο.Με άκουσε να του μιλώ για το μεγάλο αντικατοχικό μας όραμά.Επέμενά πως αυτός ήταν ο δρόμος που μου έμαθε και πως παρά τις μεγάλες προσωπικές μου περιπέτειες θα έμενα στα Οδοφράγματά.Το προσωπό του πονεμένο μα έλαμπε. Μου εξομολογήθηκε πολλά.Στο τέλος με είδε στα μάτια." Να προσεχεις όμως γιατί μπορει να νομίζεις πως επιτελείς εθνικόν έργον αλλά να κουβαλάς νερόν στη βρύσην κάποιου χωρίς να το ξέρεις" Ύστερα σώπασε με πόνο.
Με άκουσε να του λέω σοβαρά πως θα προσέχω.Χαμογέλασε.Κατάλαβα πως δεν ήταν μονάχα η αγάπη του η θυσιαστική. Ήταν μια νεύσις θετική.Ένα βάλσαμό πως δεν πήγαν οι διδαχες του, το παραδειγμά του, χαμένες.Με πήρε στο οδόφραγμα με αποχαιρέτησε και έφυγέ για τη Λεμεσό....
Από τότε σεβαστηκέ την ελευθερία μου.Σπάνια με ρωτούσε.Ήξερα όμως πως με παρακολουθούσε εν σιωπή.Μόνο ένα πρωί, στα γενέθλιά μου , έσκυψε χαράματα και με φίλησε.Ήμουν εικοσιεφτά καπνισμένος πλέον και πονεμένος
Ήταν καιρός καταιγίδων και διώξεων."Χρόνια πολλά γιε μου.Ο αγώνας συνεχίζεται." Και έφυγε για τη δουλειά.
Αυτός που είχε γνωση και κατάρτιση, μελέτη αμέτρητων ωρών.Αυτός που μπορούσε πολλά
να πετύχει.Παρέμεινε θερμαστής και εργάτης.
Λες και το χρωστούσε στους αντάρτες που έφυγαν νωρίς και αδίκως.Σιωπηλός συχνά.
Αδικημένος από πολλά στη ζωή.Μια ζωή να διορθώνει λάθη και να πληρώνει για τα πάθη αλλονών.Το καθήκον, η αγάπη.
Μου λείπει συχνά.Κοντά του ένοιωθα μιαν ασφάλειά.Ήταν άδρωπός πρωτινός.Φρόνιμος.
Όταν κάποτε του επαινέσαν τα παιδιά του.Έκαμε απλά τον σταυρόν του.Δεν είπε τίποτα.
Τον θαύμασα στα οκτώ μου.Έβαλε μετάνοια στον γέρο πατέρα του ήρωα και φίλησε το χέρι του σταυρωμένου τροφοδότη.Ο αντρείος
αγώνιστης της ορεινής Λεμεσού πήρε να βουρκώνει.Ό ι Ό ι Νεόφυτέ μου. και τον σήκωσε και τον ασπάστηκε ωσαν να ήταν γιος του.....
Ουτιδανός ειμι.Τέκνον πτωχόν ανδρείου ανδρός του Ακάμα.
Ο μσστρος του στο βουνόν είπεν μου εξαίφνης μιαν νύχταν.Εμπόρεν να μείνει αντάρτης ως σήμερα τζιαι να αντέξει.
Ελπίδα μου να ναι εκει ψηλά με τον φίλον του τον Κουζουπήν τον ενάρετόν ομαδάρχήν του.Πάντα ελάλεν μου .Κάθε μέρα προσευχουμαι για τον Νηόφυτόν.Είμαι σίγουρός πως θα τον συναντήσω εις τον Παράδεισον.
Εγώ εν εμίλουν.Έστεκά ξηστικός μπροστα στον άνθρωπο με το χαρακωμένο κορμί από τα βασανιστήρια.
να προσθέτει.Εσυγχωρήσαμεν του τζιαι τζείνου που μας επρόδωσεν.....
Ούλλους εσυγχωρήσαν τους.Κόμα τζιαι τους διώκτες τους.Εν σιωπή και συνέσει....

ΜΙΚΡΟΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΙΚΡΟΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Επειδή δεν είμαι φιλόλογος και ποικίλες απόπειρες μου να αποστείλω ερευνητικά σημειώματα και κείμενά εις ποικίλα περιοδικά της Κύπρου αντιμετώπισαν αυστηράν τινά κριτική εποφάσισα να δημοσιεύω μικροευρήματα εις αυτόν το απρόσωπόν τρόπον τινά πρόχειρόν τετράδιόν μικροιστορικά και μικροφιλολογικά σημειώματα προς διάσωσήν ευρημάτων.




ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΥΠ ΑΡΙΘΜΟΝ 1
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

------------------'''''''
Η εφημερίδα ΠΑΡΑΤΗΤΡΗΤΗΣ της Λεμεσού ήταν πολύ φιλική προς την ποίησην.Μια περιδιάβαση στις σελίδες... της θα αποκαλύψει την παρουσία ποιήσεως και στίχων ακόμη και στην πρώτη σελίδα.Αναφέρω ως παράδειγμά
το ποίημα Το Γράμμα και η Οδός του Γιάννη Κ Παπαδόπουλου αφιερωμένο στον μυστηριώδη Εύδικό.