μικροφιλολογικον 12 ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

μικροφιλολογικον 12
ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Στο ράφι του βιβλιοπώλη και στις δανειστικές βιβλιοθήκες
_______________________________________________________Πάει καιρός που λέω να γράψω ολίγες ταπεινες αράδες για δημιουργους ποιητές και πεζογράφους που διακονούν δεκαετίες τον ελληνιΚό λόγο ή την δική μας παράδοση.......
Αρχή κάνω με έναν ποιητη με ρίζες κοντινές με τις δικές μου.Τον Θεοδόση Νικολάου.Αμμοχωστιανό ποιητη με ρίζες από την ορεινή Ίνια της Πάφου.Δεν θα γράψω πολλά σε αυτη τη συγκυρία .Απλά θα σημειώσω πως είναι τιμή μεγιστη για την Κύπρο που
γέννησε τέτοιο δημιουργό.Ποιήτή χαρισματικό στην απλότητα και τη βαθιά γνώση σύνολής της ελληνικής γραμματείας.Δημιουργό του μέτρου μακραν των φανατισμών και του συρμού.Ένα μονάχα ποίημα από τα ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ αρκούσε για να πολιτογραφηθει εις την νοεραν πολιτείαν της ποιήσεως.
Έγραψε και έπραξε πλουσίως εναρέτως και άνευ κονιορτών αχρειάστων.Μύστης της ποιήσεως και της λογοτεχνίας ,ανατόμος σοφός και διακριτικός
μας επλούτισε με δωρήματα.εξαίσιου κάλλους και αλήθείας.ΕΙΚΟΝΕΣ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ.Είναι κρίμα να αγνοούν
Έλληνες της Κύπρου αυτόν τον μαθητή του Κοντογλου τον ακόλουθο του Διονυσίου Σολωμού.
Και να μυρικάζουμεν τον συρμόν των ιδιοτελών καταλόγων προβολής αμφιβόλου ηθικής προελεύσεως.
Άλατι ηρτημένος ο λόγος του ισοκρατεί τις πονηρες
ημέρες μας και μας στηρίζει να αντέξουμε με τον πρωτινό βηματισμο της φωτεινής στιχουργικής

Αγίου Αρσενίου Καππαδόκου μνήμη

Αγίου Αρσενίου Καππαδόκου μνήμη
______________________ Αγιου Παισου ευχαριστιες...
Βέβαιά κυλήσαν χρόνοι και δε μάθαμε...
Απ' τις μέρες της φλεγόμενής Περγάμου
Ήταν ένα καραβάνι, απόλήξ' είσαι τραγική.

Ένας παππούς,πατέρας κι αδελφός.
Το φως εκουβαλούσες.Ως να ήτο φαμελίτης.
Επλεύρισεν κάτι χωριά εις την Καταδρομήν.
Πόση γης απόμεινέ χωρίς το όξος;
Οι Καππαδόκες δεν απόσωσαν το λόγο.
Και το βιος το μαρτυράει ο καλόγερός
η μνήμη του ζωγράφισε το φόρτο και τον πόνο.
Μα κι άλλα όμορφά των αγγέλων ......
επίσημά.
Κύριε να μην ελείψούν οι φωνές σου.
Μες την έρημό θα ' ναι για μας
ανάπαψη χωρίς τους πατεράδες.
Λευκωσία 1990 _ Άγιόν Όρος 1992
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974 ΡΩΜΙΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ

Αν έζιεν ο Βασίλης μας για να σας τραουδήσει
ήτουν να κλάψουσιν οι λάς δάκρυ να το ποτίσει
τζειντο δεντρόν που φύτεψεν προπάππους Ευαγόρας
με ναν σπαθιν βασίλικον για λευτερκαν της χώρας
...

Μα τζι ο Λιπέρτης ο παππους των ποιητών της νήσου
με στίχους τζυπριώτικούς να τον αστροφωτίσουν
τη μέραν που πολέμησαν Αούστου δεκαπέντε
Για τ' αλυσοδητον νησίν π 'ουλλοι θρηνησαμέντε


Μα τζι ο Παλαισιης σίουρα ητουν να μελουργήσει
Στα παναήρκα στα χωρκά κόσμον να κλαμουρήσει
για τζείνους που πολέμησαν τζι ας ήτουν προδομένοι
Μέρες Δεκαπενταούστου Τζύπρος χαροκαμένη

15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1983

Στις 15 Νοεμβριου 1983 επεστρεφα σπιτι σκεφτικος.Ειχαν προηγηθει οι διαδηλωσεις εναντιον της ανακηρυξης του ψευδοκρατους.Στο σχολειο προσπαθησαν να μας συγκρατησουν τηρωντας μια σταση συνεσης χωρις να μας εξωθουν σε διαδηλωσεις και ακραιες αντιδρασεις....
Οι μαθητες του Λυκειου κατεβηκαν απο τον Αη Γιαννη στο Αθηναιδειο και ενωθηκαν με τους υπολοιπους στην Τεχνικη αν δεν με απατα η μνημη.Πορευτηκαν στην Πλατεια στο Διοικητηριο.Καποιοι κομματικοι εκαναν κουμαντο με τηλεβοες.
... Ο Ντεκτας προχωρουσε τα σχεδια του με τους εξουσιαν εχοντες στην Αγκυρα καταστρεφοντας την ΚΥΠΡΟ με ενεργειες που ριμαζαν τους ανθρωπους της.Εν τω μεταξυ τα κομματα και οι νεολαιες τους καυγαδιζαν κρυφιως και φανερα με ποιο τροπο θα μας ελεγξουν....
Περπατουσα μονος στη Λεωφορο και σκεφτομουν.Στα δεκαεφτα συνειδητοποιουσα βαθυτερα τις κεκρυμμενες στοχευσεις των πολιτικων και αναζητουσα τις διεξοδους απειρος και πεφορτισμενος.
Στα επομενα χρονια οταν η νεολαια πορευοταν στους δρομους εναντια στην κατοχη τα κομματα ιδρωναν να βρουν ακρη "να ελεγξουν την κατασταση " μπας και ξεμυτισει κατι γνησιο κατι που κομιζει μια βαθυτερη πνευματικη αντισταση.
Στις 15 Νοεμβριου του 1983 επεστρεφα σπιτι σκεφτικος. Το βραδυ γονατισα να προσευχηθω.Ηταν οκαιρος που προσευχομασταν τουλαχιστον ειλικρινα .Εστω με λογο εφηβικο και αφελη που αγαπουσε το νησι μας....

Είχαμεν έναν ράδιον εις το σπίτιν

Είχαμεν έναν ράδιον εις το σπίτιν που το εγοράσαμεν το εβδομήντα πέντε τζιαι ήταν ραδιομαγνητόφωνον ή ραδιοκασεττόφωνον όπως το ελέαν πολλοί στη γειτονιάν τζιαι στο χωρκόν.Εδούλευκέν με πάταρίες μεγάλες πέρεκ τζιαι με ρεύμαν αν είσιεν κοντά βολθκήν πρίζαν.Εγοράσαμεν το που τον Γαλαταρκώτην μα εν είμαι σίουρος αν το επκιλάάμέν μέ δόσεις.Πάντως την τηλεόρασην μας μιαν Βόκσον ασπρόμαυρην με τραπεζούιν με τροχούθκια επκιερώναμεν την θκυο τρία χρόνια.Ύστερις έμαθα πως τούτον το φά...ιλ των αποδείξεων ήτουν συνέπεια συμβολαόυ ενοικιαγοράς.
Έβαλλές μεσα προσεχτικά την κασέττα να μεν μασήσει η τροχαλλία την ταινια τζιαι πάει ο Καζαντζίδης τζιαι χαθεί η παλλιά ηχογράφηση με τη Θεσαλλονίκη τη φτωχομάνα.Ύστερα έφερεν ο πατέρας μιαν ταινίαν του Μπιθικότση με το αμάξι και τα δυο άλογα.
Το ραδιόφωνον μας ήταν πολλά καλόν εις τις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις.Εκάθούμαστεν εις την κουζίναν τζιαι απολαβάνναμεν τον Απόλλωνα να παίζει με τον Ολυμπιακό στο παλαίον θρυλικόν ΓΣΠ.
Είχαμεν έναν ραδιοκασεττόφωνον που έπαιζεν Βοριας ειν η αγάπη σου και ποιος θα με γλυτώσει..Με αγα πάς σε αγαπώ ......
Στέλιος Καζαντζίδης .Στην πλώρη τη ψυχή μου....
Με το νοτιά σ αναζητώ.......

Ήταν τρεις φίλοι που μιτσιοι τζει πάνω στου Χαράκη

Ήταν τρεις φίλοι που μιτσιοι τζει πάνω στου Χαράκη.
Επαίζαν μάππαν της χωράφας μα τζιαι του ποταμού
Ο ένας που τον Πρόδρομόν ,άλλος που το Βαρώσιν
τζι ο τρίτος που τη Δρουσιαν , είχαν τζιαι πολλήν μεράκκιν
με τα ποδηλατα τζιαι τις καδένες, το δύναμον τζιαι τα φανάρκα.Τότες οι φωτογραφίες ήτουν ασπρόμαυρες τζιαι έρκετουν φωτογράφος για τις εθθύμιον φωτογραφίες μα εμπόρες να φκάλεις τζιαι με κανένα...ν θκυο φίλους σου.Τότες έφκαλά με τον Σπύρον τον Παπαδόπουλλον τζιαι τον Άντρον τον Παππαρίδην τούτην την ωραίαν τζιαμε στις βεραντες του εβδόμου.Εφκάλαμεν τζιαι μιαν άλλην με τον Σίμον τζιαι τον Φίλιππον μαν την εβρίσκω τούτες τις μέρες.
Είμαστεν φτωσιοι μα ριάλια για έτσι οκταήμερες ήταν να βρουμεν.Εποκουππήζαμεν την γειτονιάν ούλλην τα σέντε τες αρμαρόλλες τα δέκα πόθκια τες αυλάες.Καλά εκάμναμεν.Ετο βρεθουνται τωρά τζιαι κουαλουν μας πίσω τα ποδήλατα τες μάπππες τα σέπο τα ασπροπάπουτσα τες μπάρρες που στήνναμεν με ξύλα τζιαι σπόντες μες τον ποταμόν να μεν εσιει καυκάες αν έν ψηλόν ή χαμηλόν το σιουτ...
Χαμογελάστε κοπέλια ελάλεν ο Κύριος Γεράσιμος

Ο ανθυπολοχαγός καρτζίν μου έκλαιεν σιανά σιανά

Πουκάτω που μιαν τένταν μιαν καλύφαν στην ληστρικήν γραμμήν κατάπαυσης πυρός μιας εκεχειρίας που τα κοπέλλια του Δρ Κίσσιγκέρ δεν τήρησαν ποττέ.Αρκές του Αούστου με τους λλίους πολλούς που εν εγυρεύκαν προφάσεις εν ώρα πολέμου για να πκιάουν πολυθρόναν στα Καφέ της Λεμεσού ή χόστρες διάφορες
Εθώρεν προχτες το κομμάτιν που τα ξένα επίκαιρα με μιαν διμοιρίαν που κάτω πόναν λόφον .Να πνάζει ύστερα που την πρόχειρήν οργάνωσην εδάφους.Να ακούεται μια φωνή πρότινή να συζητά ήρεμά.Εν αλήθκειά άλλαξεν μας ο Πόλεμός.
Ήτουν ακριβώς όπως την δικήν τους που την άλλην μερκάν του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ.Ο σειράς του έφεδρός .Λογιστής η δουλειά του σε μιαν μιάλην εταιρείαν της χώρας.Εθώρεν το Μάμμαρίν μες τους καπνούς τζιαι τις φωθκιές τζιαι τις σκόνες.Πάει σειρά εχάθειν το χωρκόν μου.Τουλάιστον να κρατήσουμεν δαμέ που πολεμούν οι μιτσιοι πον εφύαν που μες το στρατόπεδον.Ασσεν καλά τζιαι ο ΑΠΑΡ ο τσιάκκος που θκια σωστές βολές τζιαι εγλύτωσεν μας τόσες φορές....
Αλλάξαν μας είκοσι τ Αούστου.Είμαστεν με τα έδια ρούχα έναν μήναν.Επήραν μας στο μετόσιν του Τζύκκου.Ελούθημάν.Εδώκαν μας ρούχα πράσινά.Είμαδτέν πενηντε έξι γενάες
νηστιτζοι διψασμένοι.Εκάτσαμεν με το σειράν μου .Έναν μήναν ίδιον χαράκωμαν περίτου που αδέρκιά.Άψαμεν τσιάρον.Λαλεί μου ο Γιαννής.Εγλύτωσεν το χωρκόν μου ρε αδέρφιν.Εμεινεν ο πελλός ο ανηψιός μου το πρεν με κάτι χωρκανους τζιαι λλίους μιτσιούς του Πεζικού.Στην νάκραν του χωρκού ελήσαν τα δαχτύλια τους οι καρκιές τους μα το χωρκόν εν ετούρτζιεψεν σειρά μου.
Τωρά καταλάβεις γιατι τον Άουστον εν θωρώ τελεόρασην.Θέλω μόνον να πκιάω μιαν φοράν εναν τηλέφωνόν να πω ένας βοσκός είμαι ,του Πεζικού, σειράς νου Μαμμαρίτη λεβέντη.Είμαι που χωρκόν τζιαι θσλω να αρωτήσεις τους μαστόρους του τόπου που ήτουν αρκές τ Αούστου τκυ Εβδομήντα τέσσερα.
Έτσι για το χαττήριν των κοπελλιών του Τάγματος μου πον εστράφησαν τζιαι για τους τσιάκκους της ΕΛΔΥΚ που μείναν με στο Στρατόπεδον μέρες της φωθκιάς για λλέου μας.
Έτσι νύχταν ήρτεν ο ΑΠΑΡ τζι ο σωφέρης του τζιαι εκάτσαμεν μες το πρόχωμάν οι τέσσερείς τζιαι εφάαμεν ψουμίν τζιαι πόλιπιφ.Άμαν εδειπνήσαμεν εκάυσαμεν τζιαι εθωρούσαμεν τ άστρα.Εν μας επκιαννεν ύπνος.Έφκαλέν τα Κρεβεν έι ο Ανθυποόχαγός ο παρατηρητής του Πυροβολικού τζιαι άψαμεν χωστα χωστά.Υστερά που ώραν λάλει μας.Εν δύσκολα πολλά ρε κοπέλλια.Εν συττήνα .Επροδόσαν μας τζιολάς.Μα λαλώ να μείνουμεν να κραήσουμεν ωσπαντέξουμεν.Να μεν φύουμεν.Εν λιποταξία.Μιαν Κύπρον την έχουμεν...Ύστερις εσιώπησεν...Κατά τις θκυό επολοήθειν το Μαμμαριτικόν.Εννα κραήσουμεν αδρωπινά τζιαι ας εδήχτησαν τέθκοιοι κακούργοι τζιει έξω πον οι Αγγλίες τζι Αμερικές..
Ο σιωφέρης ο ΒΑΠΑΡ ο λλιόλοος επολοήθειν.
Εννα μείνουμεν τζιαι εενα ζήσουμέν .Έσιει ο θεός.Άμαν εγλυτώσαμεν στα χώματα της Τζιερύνιας .Πέντε φορές εν μας ήβραν .Εφευκαμεν πάντα τελευταίοι....
Ο Γιαννής ο Μαμμαρίτης εν είπεν τίποτε άλλον.Μόνον εσιοτραούδαν..Το τέρτιν της καρτούλλας μου θκυο μύλοι εν τ αλέθουν...
Ο ανθυπολοχαγός καρτζίν μου έκλαιεν σιανά σιανά.Εν είπα τίποτε.Μόνον εσκέφτηκά.Έτσι εννα κλαίσειν τα λιοντάρκά.Οι λιόντες που λάλεν ο παππούς μου.
Τζι αρκέψαν να τρέχουν τα μμάθκια μου...

Ο ΑΠΑΡ ΟΤΣΙΑΚΚΟΣ Ο ΜΟΝΑΣΤΕΡΟΣ

Είχαμεν πάντα την έννοιαν τους .Ήταν το τμήμαν ΑΠΑΡ που εθκιάν τις ακριβεις θέσεις των εισβολέων.Πόσες φορές μας εσώσαν .Ήταν τζιαι πίσω τα πυροβόλα όσα εμείναν τζιαι εσυναχτήκαν κάπου πριν τη Ζώθκιαν προς Λευκωσίαν.Κάποτε έκαμνα τους τον μεσαίον για να ακούεί καλά η μονάδα βολής να μας σώσει.
Τούτοι οι παρατηρητές του Πυροβολικού εφεύκαν πάντα τελευταίοι.Έτσι το είχαν .Ήταν η εκπαίδευσή τους ,η ευελιξία τους.Εν εκαταλαβα ποττέ μου τουτον το συνηθειόν τους ούτε τζιαι ...πως τες πκιο πολλές φορες εγλυτώναν τζιαι εβρίσκαν κάλυψην τζιαι αρκέφκαν οδηγίες για βολές τζιαι διορθώσεις τζιαμε που ελάλες πάει εχάθημαν.Εμείναμεν μόνοι μας.
Στο τέλος της Δεύτερής Εισβολής εχάσαμεν τους τελευταίες στιγμές πριν την τυπικήν κατάπαυσην του πυρός.Τυπικήν γιατι ωστον Σεπτέβρην είχαμεν επεισόδεια πυροβολισμούς.
Αρώτουν τζιει αρώτουν δα ήτουν χασιμιοι τζιαι οι τρείς.Ο οδηγός, ένας ραλλιστας, πρωτος στους ελιγμούς.Ο λοχίας με το πρεν που τους εκάλυφκεν στα δύσκολά..Τζιαι ο Ανθυπολοχαγος ο λεβέντης ο σωτήρας μας.
Μιαν νύχταν που μουν μανηχός μου εις την Αθήνα το εβδομήντα εφτά καρτζιν σχεδόν που τον Αγνωστον Στρατιώτην ακούω μιαν φωνήν πόξω πόναν ταβερνείον ."Εγγυτερον λαλώ σου σε διαβιβαστή, πεζικάριε τζιαι διαβιβαστω γλήορα αδέρφιν πέρκει γλυτώσουμεν τους κοσπέντε της τριαντα δύο που υποχωρούν.Εν κρίμαν σειρα να χαθούν τα λιονταρκα του Κοτζακαγια."
Εδείκλησα κατα τζει. Ήταν ο μονάστερος, ο τσιάκκος ,ο σειράς μου, ο Παρατηρητής μας.
Μα εγλύτωσες σειρά;
Εγλύτωσαμέν τζιαι εμείναμεν τζιαι τριχρονήτες..σειρούιν μου......
Επκιαν με μες τες αγκάλες του τζιαι εν με εχάμναν.
Ελούστηκα των δαρκών...
Τζιεινος επαραμίλαν . "Εγλυτωσεν μας η Αγιά Βαρβάρα.Εν έπαιξεν το βλήμμα του όλμου.
Α τον λεβεντην τον διαβιβαστην πον ετζοιμάτουν με μέραν με νύχταν.Εγυρευκασας ρε κοπέλλια του θκυο πενήντα έξι..."
Εγυρευκα σας....

ΕΝΑΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΟΥΝΑ Τ ΑΚΑΜΑ

Ήρτεν τζιαι με ήβρεν στο Οδόφραγμα.Ήταν βράδυ.Είπα το στον Πάμπο τον Χαριλάου, πρόεδρο της ΣΕΦΕΚ τότε και ηγέτη εκείνης της πολύμηνής εξέγερσης. Εμηνυσα το νομίζω τζιαι του Γιάγκου ίσως τζιαι του Σπύρου, της Νίκης τζιαι του Κύπρου.Να μεν νομίζουν πως με εσύναξεν η Αστυνομία ως ταραχοποιόν.Ήρτεν ο πατέρας μου είπα τους.Ήταν η μόνη νύχτα που θα έλειπα.
Πήγαμε στου Ορφέα και κάτσαμε μόνοι να τα πούμε.Ήταν σοβαρός.Κάθως δειπνούσαμε άρχισε για πρώτη φορά να μου μιλά με λεπτομέρειες για τα χρόνια της εθνικής του μετοχής στην Οδόν Ελευθερίας ή Θανάτου. Ύστερα για την εμφύλια άναντρη δολοφονία των δύο του συντρόφων.Τον κλυδωνισμό και την απόφαση του να αρνηθεί το δρόμο της βίας.Αυτός που ήξερα καλά πως μπορούσε ως σαμποτέρ να τινάξει στον αέρα ποικίλα.Αυτός που μετακινούσε κατα την μαρτυρία του Κουζουπή του ομαδάρχη του με απόλυτη ψυχραιμία χειροβομβίδες μες τους κλοιούς
κρατώντας σφιχτα το καλάθι....
Άναψε τσιγάρο.Με άκουσε να του μιλώ για το μεγάλο αντικατοχικό μας όραμά.Επέμενά πως αυτός ήταν ο δρόμος που μου έμαθε και πως παρά τις μεγάλες προσωπικές μου περιπέτειες θα έμενα στα Οδοφράγματά.Το προσωπό του πονεμένο μα έλαμπε. Μου εξομολογήθηκε πολλά.Στο τέλος με είδε στα μάτια." Να προσεχεις όμως γιατί μπορει να νομίζεις πως επιτελείς εθνικόν έργον αλλά να κουβαλάς νερόν στη βρύσην κάποιου χωρίς να το ξέρεις" Ύστερα σώπασε με πόνο.
Με άκουσε να του λέω σοβαρά πως θα προσέχω.Χαμογέλασε.Κατάλαβα πως δεν ήταν μονάχα η αγάπη του η θυσιαστική. Ήταν μια νεύσις θετική.Ένα βάλσαμό πως δεν πήγαν οι διδαχες του, το παραδειγμά του, χαμένες.Με πήρε στο οδόφραγμα με αποχαιρέτησε και έφυγέ για τη Λεμεσό....
Από τότε σεβαστηκέ την ελευθερία μου.Σπάνια με ρωτούσε.Ήξερα όμως πως με παρακολουθούσε εν σιωπή.Μόνο ένα πρωί, στα γενέθλιά μου , έσκυψε χαράματα και με φίλησε.Ήμουν εικοσιεφτά καπνισμένος πλέον και πονεμένος
Ήταν καιρός καταιγίδων και διώξεων."Χρόνια πολλά γιε μου.Ο αγώνας συνεχίζεται." Και έφυγε για τη δουλειά.
Αυτός που είχε γνωση και κατάρτιση, μελέτη αμέτρητων ωρών.Αυτός που μπορούσε πολλά
να πετύχει.Παρέμεινε θερμαστής και εργάτης.
Λες και το χρωστούσε στους αντάρτες που έφυγαν νωρίς και αδίκως.Σιωπηλός συχνά.
Αδικημένος από πολλά στη ζωή.Μια ζωή να διορθώνει λάθη και να πληρώνει για τα πάθη αλλονών.Το καθήκον, η αγάπη.
Μου λείπει συχνά.Κοντά του ένοιωθα μιαν ασφάλειά.Ήταν άδρωπός πρωτινός.Φρόνιμος.
Όταν κάποτε του επαινέσαν τα παιδιά του.Έκαμε απλά τον σταυρόν του.Δεν είπε τίποτα.
Τον θαύμασα στα οκτώ μου.Έβαλε μετάνοια στον γέρο πατέρα του ήρωα και φίλησε το χέρι του σταυρωμένου τροφοδότη.Ο αντρείος
αγώνιστης της ορεινής Λεμεσού πήρε να βουρκώνει.Ό ι Ό ι Νεόφυτέ μου. και τον σήκωσε και τον ασπάστηκε ωσαν να ήταν γιος του.....
Ουτιδανός ειμι.Τέκνον πτωχόν ανδρείου ανδρός του Ακάμα.
Ο μσστρος του στο βουνόν είπεν μου εξαίφνης μιαν νύχταν.Εμπόρεν να μείνει αντάρτης ως σήμερα τζιαι να αντέξει.
Ελπίδα μου να ναι εκει ψηλά με τον φίλον του τον Κουζουπήν τον ενάρετόν ομαδάρχήν του.Πάντα ελάλεν μου .Κάθε μέρα προσευχουμαι για τον Νηόφυτόν.Είμαι σίγουρός πως θα τον συναντήσω εις τον Παράδεισον.
Εγώ εν εμίλουν.Έστεκά ξηστικός μπροστα στον άνθρωπο με το χαρακωμένο κορμί από τα βασανιστήρια.
να προσθέτει.Εσυγχωρήσαμεν του τζιαι τζείνου που μας επρόδωσεν.....
Ούλλους εσυγχωρήσαν τους.Κόμα τζιαι τους διώκτες τους.Εν σιωπή και συνέσει....

ΜΙΚΡΟΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΙΚΡΟΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Επειδή δεν είμαι φιλόλογος και ποικίλες απόπειρες μου να αποστείλω ερευνητικά σημειώματα και κείμενά εις ποικίλα περιοδικά της Κύπρου αντιμετώπισαν αυστηράν τινά κριτική εποφάσισα να δημοσιεύω μικροευρήματα εις αυτόν το απρόσωπόν τρόπον τινά πρόχειρόν τετράδιόν μικροιστορικά και μικροφιλολογικά σημειώματα προς διάσωσήν ευρημάτων.




ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΥΠ ΑΡΙΘΜΟΝ 1
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

------------------'''''''
Η εφημερίδα ΠΑΡΑΤΗΤΡΗΤΗΣ της Λεμεσού ήταν πολύ φιλική προς την ποίησην.Μια περιδιάβαση στις σελίδες... της θα αποκαλύψει την παρουσία ποιήσεως και στίχων ακόμη και στην πρώτη σελίδα.Αναφέρω ως παράδειγμά
το ποίημα Το Γράμμα και η Οδός του Γιάννη Κ Παπαδόπουλου αφιερωμένο στον μυστηριώδη Εύδικό.