Γράφω σκόρπια για το Σάββα.Πρω ι νά Σαββάτου στα "Οκτωβριανά" ή στο καφενεδάκι απέναντι.Ένα τηλεφώνημά "παράνομό" από το γραφείο της μονάδας μου στην Αθαλάσσα ...στον Σάββα που έγραφε τότε το 1988 θαρραλέα κείμενα επιφυλλίδες στη Σημερινή.
Πρωτοδιόριστος δάσκαλός στη Λευκωσία.Μόνος και μετα πολλών .Στα οδοφράγματα μετά από μια θητεία στην "Επίκαιρη" ως συνεργάτης με το ψευδώνυμό Λευτέρης Σκλάβος είχα πλέον ενταχτεί σε μιαν μαχητική ομάδα αντικατοχικής πρωτοπορίας με μπροστάρη και στο έπακρον συνειδητοποιημένο Έλληνα της Ανατολής ποιον άλλόν, τον Σάββα Παύλου πον ήταν χωρα ίτης μα αγροτόπαις χωρκάτης νουσιμος που την Κοτσινοτιμηθκιάν..Μικρότερός αλλά αποδεκτός εν αγάπη. Ο Σάββας ήταν ανάμεσα στούς πρώτους εκείνης της πολλοδιωκόμενης νοερής οικογένειας που με δέχτηκέ να ανεβώ σε μια ακρινή πολεμίστρα και νοερά να παραμείνω ισότιμά σε εκείνο το πολλοπλούμιστο κάστρο της ανιδιοτελούς αντίστασης
.Με αρχοντιά και σοβαρότητα, σοφία και γνώση βαθύτατη λειτούργησε ως πρότυπό και ως φορέας αισιοδοξίας. Με μια αρχοντική κατάφαση στην παρουσία χωρικών και επαρχιωτών "ανταρτών " .Στην Λευκωσία του ογδόντα που μας υπενθύμιζε συχνά πως εν είμαστεν μέλη της λευκωσιάτικης προνομιακής κοινότητός......
Τέκνον αιπολικής οικογενείας που μετακινήθηκε εις Λεμεσόν πριν το εξήντα ένοιωθά ασφάλεια κοντά σε αυτόν τον αγρότόπαιδα σοφόν, τον Σάββαν που ομιλούσε δυνατά και είχε αντρείαν και ρώμην που την φοβούντάν οι επιτήδειοί νεοκύπριοι οιτινες μας κυνηγούσαν μιαν ζωήν άναντρα και ποικιλοτρόπως απαξιωτικά.Δεν ψιθύριζε αστικά και στήριζε τις χωριάτικές μας πρωτοβουλίες ως ο γίγαντας αδελφός μιαλλύτερος τζιαι που τα αλήθκεια πολεμιστής τζιαι της αληθινής αντίστασης.......
Από τον Ιανουάριο του 1990 ήμουν τακτικός στου Σύμη εκτος από τους δυο μήνες του Οδοφράγματος..Συχνά στο ίδιο τραπεζάκι με το Μιχάλη Πασιαρδή και κάποτε με το Νότη Πάτσαλο.
Στα καλοκαιρινά τραπεζάκια του Σύμη συζητούσαμε με τον Σάββα .Δεν ξεχνώ, θυμάμαι έντονα μια θερμή συνομιλία για την πεζογραφία και σε κάποια στιγμή για τους Κεκαρμένους του Νίκου Κάσδαγλη......
Από εκείνους τους διαλόγους τους πρωινους και βραδυνούς κάτάλαβα πως ο Θεός μου δώριζε την χάρη της συνάφειάς με έναν δάσκαλόν ελευθερίας.Ταυτόχρονά συνειδητοποιούσα πως μεριμνούσε ρύθροις μυστικοις να συνεχίζουμε την μελέτη και την ενδοσκαφή , την γραφή και τις δημοσιεύσεις.
Γιος του αντάρτη Νεόφυτου Χριστοδούλου Πεγειώτη ,ανένταχτού κομματικά , μακρυά από πλάτες και και βολέματα. Κουβαλώντας δίπλα του αναπόφευκτα κι εγώ και τις δικες μου τραυματικές εμπειρίες και με αρκετές πληγές από ποικίλες προδοσίες και διώξεις ενοιωθα πως ο Σάββάς εκπροσωπούσε αυτό που στοχαζόμουν .Ελληνάς της Κύπρου χωρίς μειονεξίες αδιαβροχός απο ρετσινιές συνδεδεμένες με την χούντα.Νουνεχής με διακριση νοημάτων και πραγμάτων . Βίωνε ενά κομμάτι αλήθειας και ελπίδας που γυρευά έξω από τους προπαγανδιστες και τους κομματικους χορωδούς.
Εκείνες τις περπατησιες στα βήματά του κατόπιν δεν τις μετανοιώσαμε πολλοι ακολούθοι του.....
Πρωτοδιόριστος δάσκαλός στη Λευκωσία.Μόνος και μετα πολλών .Στα οδοφράγματα μετά από μια θητεία στην "Επίκαιρη" ως συνεργάτης με το ψευδώνυμό Λευτέρης Σκλάβος είχα πλέον ενταχτεί σε μιαν μαχητική ομάδα αντικατοχικής πρωτοπορίας με μπροστάρη και στο έπακρον συνειδητοποιημένο Έλληνα της Ανατολής ποιον άλλόν, τον Σάββα Παύλου πον ήταν χωρα ίτης μα αγροτόπαις χωρκάτης νουσιμος που την Κοτσινοτιμηθκιάν..Μικρότερός αλλά αποδεκτός εν αγάπη. Ο Σάββας ήταν ανάμεσα στούς πρώτους εκείνης της πολλοδιωκόμενης νοερής οικογένειας που με δέχτηκέ να ανεβώ σε μια ακρινή πολεμίστρα και νοερά να παραμείνω ισότιμά σε εκείνο το πολλοπλούμιστο κάστρο της ανιδιοτελούς αντίστασης
.Με αρχοντιά και σοβαρότητα, σοφία και γνώση βαθύτατη λειτούργησε ως πρότυπό και ως φορέας αισιοδοξίας. Με μια αρχοντική κατάφαση στην παρουσία χωρικών και επαρχιωτών "ανταρτών " .Στην Λευκωσία του ογδόντα που μας υπενθύμιζε συχνά πως εν είμαστεν μέλη της λευκωσιάτικης προνομιακής κοινότητός......
Τέκνον αιπολικής οικογενείας που μετακινήθηκε εις Λεμεσόν πριν το εξήντα ένοιωθά ασφάλεια κοντά σε αυτόν τον αγρότόπαιδα σοφόν, τον Σάββαν που ομιλούσε δυνατά και είχε αντρείαν και ρώμην που την φοβούντάν οι επιτήδειοί νεοκύπριοι οιτινες μας κυνηγούσαν μιαν ζωήν άναντρα και ποικιλοτρόπως απαξιωτικά.Δεν ψιθύριζε αστικά και στήριζε τις χωριάτικές μας πρωτοβουλίες ως ο γίγαντας αδελφός μιαλλύτερος τζιαι που τα αλήθκεια πολεμιστής τζιαι της αληθινής αντίστασης.......
Από τον Ιανουάριο του 1990 ήμουν τακτικός στου Σύμη εκτος από τους δυο μήνες του Οδοφράγματος..Συχνά στο ίδιο τραπεζάκι με το Μιχάλη Πασιαρδή και κάποτε με το Νότη Πάτσαλο.
Στα καλοκαιρινά τραπεζάκια του Σύμη συζητούσαμε με τον Σάββα .Δεν ξεχνώ, θυμάμαι έντονα μια θερμή συνομιλία για την πεζογραφία και σε κάποια στιγμή για τους Κεκαρμένους του Νίκου Κάσδαγλη......
Από εκείνους τους διαλόγους τους πρωινους και βραδυνούς κάτάλαβα πως ο Θεός μου δώριζε την χάρη της συνάφειάς με έναν δάσκαλόν ελευθερίας.Ταυτόχρονά συνειδητοποιούσα πως μεριμνούσε ρύθροις μυστικοις να συνεχίζουμε την μελέτη και την ενδοσκαφή , την γραφή και τις δημοσιεύσεις.
Γιος του αντάρτη Νεόφυτου Χριστοδούλου Πεγειώτη ,ανένταχτού κομματικά , μακρυά από πλάτες και και βολέματα. Κουβαλώντας δίπλα του αναπόφευκτα κι εγώ και τις δικες μου τραυματικές εμπειρίες και με αρκετές πληγές από ποικίλες προδοσίες και διώξεις ενοιωθα πως ο Σάββάς εκπροσωπούσε αυτό που στοχαζόμουν .Ελληνάς της Κύπρου χωρίς μειονεξίες αδιαβροχός απο ρετσινιές συνδεδεμένες με την χούντα.Νουνεχής με διακριση νοημάτων και πραγμάτων . Βίωνε ενά κομμάτι αλήθειας και ελπίδας που γυρευά έξω από τους προπαγανδιστες και τους κομματικους χορωδούς.
Εκείνες τις περπατησιες στα βήματά του κατόπιν δεν τις μετανοιώσαμε πολλοι ακολούθοι του.....
