Ένα από τα πρώτα βιβλία που μου αγόρασε ο πατέρας μου ήταν μια μικρη βιογραφία του Απόστολου Βαρναβα.Έτσι μπόρεσα να γράψω ένα κείμενο για τκν Άγιο της Κύπρου όπως το ζητούσε ο δάσκαλος της τετάρτης τάξης του Ζ Δημοτικου.
Ο Υίος της Παρακλήσεως ήταν ένα φωτισμενο παιδι της Κύπρου ενα συνετο βλασταρι της νήσου που στολίζει το Πέλαγος της Κιλικιας.
Ο προστάτης του νησιου μας αυτος που μας δώρισε το Φως του κόσμου μας επεσκεφθει και φέτος κομίζοντας ενα παράδειγμα μεγάλης και... συγχωρετικης ψυχης ευρυχω
ρου καρδίας.
Απο τα μαθητικα μας χρόνια γνωρίσαμε παιδια που αγωνιζονταν τον καλον αγωνα της παρακλήσεως της παρηγοριας των αδερφών και φίλων.Γνωρισαμε και δασκάλους με αυτό το χάρισμα.Ξεχώριζαν με ένα ήθος συγκαταβασης απόδοχης ευρυχωρίας έναντι των συμμαθητων των συμμαθητριων.Απουσια ανταγωνισμου στη βιωτη τους.Τίποτα το ελεγκτικο,περισσεία αγαπώσας καρδίας παντρεμενης με απλότητα και πρακτικο πνεύμα.Τέτοιος ήταν ο Αχιλλέας Έξι χρόνια στο ίδιο σχολείο τρια στην ίδια τάξη βίος εν ομονοία και χαρά μια ελαφρα συνάφεια με τις δυσκολίες.Ύστερα κατέφθασε και ο πατηρ Σπυρίδων που μας τα εξήγησε όλα αυτά ενώ τα παρουσίαζε χωρις επιτηδευση στις βιωματικες διδαχες του στην Στ τάξη του Αθηναιδείου.
Πλάι σε αυτους και καποια κορίτσια κάποιοι φίλοι που ήξεραν να παραστέκουν παραμεριζοντας τις αμυνες και τα τείχη που προστατευαν νομίζαμε την θλιμμενη κατα βάθος ψυχη μας για να φωτισουν χαριτωμενα να μας μυήσουν σε οδους χαράς και ελπίδας
Ετούτες τις μέρες που αναθυμήθηκα τις τοσες σας
ευλογημένες μεταγγισεις χαρας ελπίδας και αισιοδοξίας εκείνα τα χρόνια αλλα και κατοπινα λέω οποτε βρίσκω ευκαιρία να σας τις θυμίζω και να ανταποδιδω ατέχνως έστω και με τους ατσαλους μου τρόπους και βηματισμους.
Στην πρώτη εξεταση του Γυμνασιου γραφαμε μαζι με τις μαθήτριες του Λυκείου στο ίδιο θρανιο.Το χέρι μου έτρεμε αγωνιουδα .Η αλλοκοσμικα ομορφη κοπελλια μου αγγιξε με μια αλλη δύναμη το χέρι και μου χαμογέλασε παραδεισια.Μη φοβασε όλα θα πάνε καλα.Απο τότε κατάλαβα βιωματικα τι πανα πει ανθρωπος παρακλήσεως και χαμόγελο ελπιδοφορας ενισχυτικης ΑΓΑΠΗΣ.
Αφιερωμενο σε ολα τα χαμογελα που μου δωρηθηκαν εκεινα τα χρόνια της οδου Δωδεκανήσου
Χαιρετώ κι ανηφορίζω με το ποδήλατο για το γήπεδο πιο πάνω απο το Ίδρυμα Παναγίδη.Παιζουμε οι τάξεις μεταξυ τους απογευματινά Γήπεδο της Σαυπάρκο το λεγανε και αλλοι γήπεδο του Ιδρύματος.Εδω είχαν την εδρα τους η Λέσχη Νέων Παναγίδη ο Σύλλογος Αντρεα Χ ριστοφίδη και το Κέντρο Νεότητος Αποστόλου Αντρέα.Εδω δεν δεχόταν εύκολα τέρμα ο Γιωργος Παρασκευας τρια χρόνια συμμαθητης μας στο Γυμνάσιο και όντως μεγάλος τερματοφύλακας
Ο Υίος της Παρακλήσεως ήταν ένα φωτισμενο παιδι της Κύπρου ενα συνετο βλασταρι της νήσου που στολίζει το Πέλαγος της Κιλικιας.
Ο προστάτης του νησιου μας αυτος που μας δώρισε το Φως του κόσμου μας επεσκεφθει και φέτος κομίζοντας ενα παράδειγμα μεγάλης και... συγχωρετικης ψυχης ευρυχω
ρου καρδίας.
Απο τα μαθητικα μας χρόνια γνωρίσαμε παιδια που αγωνιζονταν τον καλον αγωνα της παρακλήσεως της παρηγοριας των αδερφών και φίλων.Γνωρισαμε και δασκάλους με αυτό το χάρισμα.Ξεχώριζαν με ένα ήθος συγκαταβασης απόδοχης ευρυχωρίας έναντι των συμμαθητων των συμμαθητριων.Απουσια ανταγωνισμου στη βιωτη τους.Τίποτα το ελεγκτικο,περισσεία αγαπώσας καρδίας παντρεμενης με απλότητα και πρακτικο πνεύμα.Τέτοιος ήταν ο Αχιλλέας Έξι χρόνια στο ίδιο σχολείο τρια στην ίδια τάξη βίος εν ομονοία και χαρά μια ελαφρα συνάφεια με τις δυσκολίες.Ύστερα κατέφθασε και ο πατηρ Σπυρίδων που μας τα εξήγησε όλα αυτά ενώ τα παρουσίαζε χωρις επιτηδευση στις βιωματικες διδαχες του στην Στ τάξη του Αθηναιδείου.
Πλάι σε αυτους και καποια κορίτσια κάποιοι φίλοι που ήξεραν να παραστέκουν παραμεριζοντας τις αμυνες και τα τείχη που προστατευαν νομίζαμε την θλιμμενη κατα βάθος ψυχη μας για να φωτισουν χαριτωμενα να μας μυήσουν σε οδους χαράς και ελπίδας
Ετούτες τις μέρες που αναθυμήθηκα τις τοσες σας
ευλογημένες μεταγγισεις χαρας ελπίδας και αισιοδοξίας εκείνα τα χρόνια αλλα και κατοπινα λέω οποτε βρίσκω ευκαιρία να σας τις θυμίζω και να ανταποδιδω ατέχνως έστω και με τους ατσαλους μου τρόπους και βηματισμους.
Στην πρώτη εξεταση του Γυμνασιου γραφαμε μαζι με τις μαθήτριες του Λυκείου στο ίδιο θρανιο.Το χέρι μου έτρεμε αγωνιουδα .Η αλλοκοσμικα ομορφη κοπελλια μου αγγιξε με μια αλλη δύναμη το χέρι και μου χαμογέλασε παραδεισια.Μη φοβασε όλα θα πάνε καλα.Απο τότε κατάλαβα βιωματικα τι πανα πει ανθρωπος παρακλήσεως και χαμόγελο ελπιδοφορας ενισχυτικης ΑΓΑΠΗΣ.
Αφιερωμενο σε ολα τα χαμογελα που μου δωρηθηκαν εκεινα τα χρόνια της οδου Δωδεκανήσου
Χαιρετώ κι ανηφορίζω με το ποδήλατο για το γήπεδο πιο πάνω απο το Ίδρυμα Παναγίδη.Παιζουμε οι τάξεις μεταξυ τους απογευματινά Γήπεδο της Σαυπάρκο το λεγανε και αλλοι γήπεδο του Ιδρύματος.Εδω είχαν την εδρα τους η Λέσχη Νέων Παναγίδη ο Σύλλογος Αντρεα Χ ριστοφίδη και το Κέντρο Νεότητος Αποστόλου Αντρέα.Εδω δεν δεχόταν εύκολα τέρμα ο Γιωργος Παρασκευας τρια χρόνια συμμαθητης μας στο Γυμνάσιο και όντως μεγάλος τερματοφύλακας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου