ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Ο φίλος μου ο Θεοδωρος μου θύμησε πόσο συζητούσαμε εφηβοι στη Λέμεσο του ογδόντα .Στ Γυμνάσιο Λεμέσου παιδεια αγαπη φιλια γέλια αγώνας παιγνίδια αθλητισμος μπασκετ βολευ οι πρωτες αγάπες μουσικη συγκροτήματα. Οι Φάλκονς
οι χορωδιες ο Σουγλης στο πιανο οΣίμος στο τύμπανο Τελικα δεν εριξε τα στικς ο αποχαιρετισμος τέλειωσε φυγαμε για τα σπίτια Μας περιμενε ο στρατος Υστερα η προσωπικη μαχη Μα πάντα στα δυσκολα περνουσα στους δρομους του Σχολείου με χαιρετουσε Του ελεγα τα νεα ...τον Πρόδρομο που εφυγε νωρις Τώρα θα του πω για τον Κωστη το Λαζαρίδη τον αγαπητο τον φιλο που τον αποχαιρετισαμε το Σάββατο Οσοι είμασταν εκεί βλεπαμε την αγαπη μας να κεντα τα προσωπα με ενα δακρυ αληθείας
Είμαστε απ τα παιδια της ομορφης πονεμενης χαρουμενης Κύπρου του φιλοτιμου και του ανυποκριτου ασπασμου
ΠΑΛΙ ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΑΘΗΝΑΙΔΕΙΟ ΑΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΙΛΙΝΟΣ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥΑΣΕ ΠΙΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΡΚΗΣΑ ΠΑΛΕ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΡΟΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟΤΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ
ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ