Απεβίωσε πριν από λίγες ημέρες και κηδεύτηκε στη
Λεμεσό στις 18 Νοεμβρίου 2015, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μιας άλλης
εποχής, ο Γιαννάκης Α. Δρουσιώτης, γεννημένος στη Λεμεσό, το 1919. Ο
πατέρας του, Αργυρός Δρουσιώτης, είχε φτωχική καταγωγή, από τη Δρούσια,
αλλά κατάφερε να σπουδάσει φιλόλογος με την οικονομική βοήθεια των
αδελφών του και ήταν για τριάντα σχεδόν χρόνια γυμνασιάρχης της Λεμεσού,
διάδοχος του πενθερού του στη διεύθυνση του Ημιγυμνασίου Λεμεσού. Από
την πλευρά της μητέρας του, Ασπασίας Θεμιστοκλέους, ο Γιαννάκης
Δρουσιώτης είχε παππού και προπάππο δυο δασκάλους του γένους, τον Ανδρέα
Θεμιστοκλέους, εκ των πατριαρχών του ενωτικού κινήματος, και τον
Δημήτριο Θεμιστοκλή, θρυλικές μορφές για τον τόπο. Ο Γιαννάκης και ο
αδελφός του Ανδρέας ορφάνεψαν από μικροί, αφού έχασαν τη μητέρα τους σε
μικρή ηλικία. Ο Ανδρέας, εθελοντής στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην
αντίσταση, χάθηκε πολεμώντας στα βουνά της Πιερίας, τον Οκτώβριο του
1944, ως ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ.
Ο Γιαννάκης Δρουσιώτης μεγάλωσε σε μια εποχή που μεσουρανούσε το
ενωτικό κίνημα, αλλά γεννιόντουσαν και οι καινούριες ιδέες για τον
σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ακολούθησε τον δεύτερο δρόμο,
του επαναστάτη, συνδυάζοντάς τον με σπουδές Αγρονομίας στο Βέλγιο. Τη
ζωή του άλλαξε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Κατέφυγε στη Γαλλία, και από
εκεί στην Ελλάδα, όπου τον βρήκε η γερμανική εισβολή και κατοχή.
Συνέχισε τις σπουδές του στη Γεωπονική Θεσσαλονίκης και ήταν ένας από
τους πρώτους δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που βγήκαν
αντάρτες στον Όλυμπο, τον Δεκέμβριο του 1942, στις εαμικές οργανώσεις.
Μέλος της ελληνικής κομμουνιστικής νεολαίας (ΟΚΝΕ), ανέλαβε υπεύθυνα
καθήκοντα στην ΕΠΟΝ, στη Μακεδονία, τα οποία συνέχισε και μετά την
απελευθέρωση. Ελάχιστοι Κύπριοι έζησαν τόσο έντονα όσο αυτός τα γεγονότα
της κατοχής και του Εμφυλίου στην Ελλάδα, από το 1941 μέχρι το 1948.
Γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με μεγάλες μορφές της Αριστεράς στη
Θεσσαλονίκη, κυρίως νεολαίους, τότε, όπως τους Μανόλη Αναγνωστάκη,
Βαγγέλη Βασβανά, Πάνο Δημητρίου, Χρόνη Μίσσιο, κ.ά. Από τους
συμπατριώτες μας, έσμιξαν οι δρόμοι τους με ένα νεαρό φοιτητή της
Γεωπονικής, τον Κυριάκο Μάτση, τον κατοπινό ήρωα της ΕΟΚΑ, που κατέθεσε
με θάρρος και «άγνοια κινδύνου» ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του
Δρουσιώτη, το 1948, όταν καταδικάστηκε τετράκις εις θάνατον από το
Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, για κομμουνιστική δράση. Γλύτωσε το
εκτελεστικό απόσπασμα εξαιτίας της βρετανικής υπηκοότητας. Για τα
επόμενα έξι χρόνια, και αφού δεν είχε πει λέξη στα σκληρά βασανιστήρια,
έζησε σε φυλακές και στρατόπεδα μέχρι το 1954, που επέστρεψε στην Κύπρο.
Αποτραβήχτηκε στη Λεμεσό, άφησε την ιδεολογία του για τον εαυτό του και
αφιερώθηκε ολόψυχα στη γεωπονική. Στη Θεσσαλονίκη επέστρεψε για πρώτη
φορά ύστερα από 60 χρόνια, για μια ολιγοήμερη επίσκεψη. Απογοητεύτηκε
από τα τόσα πολλά που είχαν αλλάξει… Τα τελευταία είκοσι χρόνια μιλούσε
στους φίλους του και στους νέους φοιτητές για τη δράση του, χωρίς
υπερβολές και περιαυτολογίες, και χωρίς ποτέ να εκφραστεί για όσα τον
πίκραναν. Είχε αντιληφθεί, και το δίδασκε με τη ζωή του ότι, τελικώς,
για έναν ιδεολόγο εκείνο που έχει τη μόνη σημασία από τη συμβολή σε έναν
συλλογικό αγώνα, εθνικό ή κοινωνικό, είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή...
Καλό ταξίδι, φίλε.
*Ο Π. Παπαπολυβίου είναι αναπλ. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου